No meu dorso pon feito en Transilvania,
pero se buscas o meu corazón entre cristais,
poñerá feito na tristeza e na dor.
Son ese que ousou retar a Lucifer,
son ese que, nin no ceo nin no inferno descansa,
son ese que, por gravemente pecar, mora no espello de Drácula.
Xa non moito se oe, e nada se ve,
esta foi a pena mais atroz imposta por Lucifer
e agora aquí, sen vida e sen ver
Diego Andrade Ramos 2-A
POEMA << O ESPELLO >>
Reflectidos un no outro ,
como o vento e o sol ,
miras a luz da ventá ,
iluminas a habitación .
Espello que estás colgado ,
no fondo da habitación ,
nunca cansas de mirar ,
o que tes ao teu redor .
Contas sempre a verdade ,
cun sorriso de sol a sol ,
alégrasnos o dia ,
ilumínasnos o corazón .
Espello que estás colgado ,
na miña habitación ,
pasas o dia mirando ,
o que hai ao teu redor ,
xogos , libros e debuxos ,
todos xuntos ao teu carón .
Espello meu, espelliño ,
nunca triste está o teu corazón .
Ela mírame sempre.
Estou situado no armario do cuarto dunha rapaza,
véxoa a ela, a fiestra e a súa cama.
Míroa cando le e estuda,
cando se vai deitar e se ergue,
soamente eu a vexo con eses pelos de atolondrada.
Gústame mirar cara ela,
eu son o único que sabe exactamente como é,
e sei todos os seus segredos,
fago o mesmo ca ela e sígoa en todos os movementos.
Eu son o seu mellor amigo.
O que máis me gusta é,
cando alisa a saia, e se peitea,
e aínda que non poida falar,
dígolle o fermosa que está.
Pero tamén sei
que a felicidade non é eterna.
un día ela cambiará de armario,
ou ao mellor rompo,
ou quizás chegue o día,
en que ela marche,
a outro cuarto ou
a outro fogar afastado.
Temo que as persianas se baixen,
e todo quede a escuras,
pero o que máis temo é
non volver ver ese rostro,
que eu vin medrar
sorrir e chorar,
ese rostro que se iluminaba en min pola mañá
e todo o día eu xa estaba alegre.
Cristina Cardeiro Regueiro 2ºA Nº7
