martes, 20 de diciembre de 2011

RELATOS DO SAMAÍN

Hoxe entregáronse os premios ás gañadoras do concurso de relatos do Samaín. Os relatos premiados  foron os seguintes:

BACHARELATO:


1º PREMIO: Sandra Amboage (B1A) con O tatuador.

Estás aí? Escóitasme, Lupe? Contéstame, por favor!

Estas palabras procedían de Maribel, a nai de Lupe, unha noite de decembro na que o vento e a choiva reinaban sobre o ambiente.

Lupe saíra da casa, discutira con súa nai, quería poñer unha tatuaxe, pero nin súa nai nin seu pai o aceptaban.

Pasaron unhas horas e non volvía. A nai, que observaba o tempo que facía fóra, decidiu saír e traela de volta. Berrou e berrou por ela, pero nin lle contestaba nin a vía...

...

Tédesme que axudar, non sei nada delas dende onte á noite! Estas son as palabras de Ramón, o home de Maribel e pai de Lupe. Chegara á casa de traballar e non atopou a ninguén da súa familia e, visto isto, foi pedir axuda á policía. O ambiente non pintaba nada ben.

Puxéronse na súa busca, mais en todo o día non conseguiron atopar pista ningunha. Chegou a fría e solitaria noite, a policía seguía coa busca e Ramón decidiu tamén saír ao seu encontro. Pechou a casa e marchou sen saber que el nunca regresaría tampouco.
...

DESAPARECEN 3 PERSOAS DUNHA MESMA FAMILIA EN 2 DÍAS! NON SE SABE NADA DO SEU PARADOIRO. Este é o anuncio que se podía ver en todos os lugares: revistas, xornais, televisor... Ramón tamén desaparecera.

Todo era moi estraño... pero a busca tiña que seguir.

De alí a poucos días, uns axentes atoparon algo que podía ser cualificado como raro nunha fraga, a 7 Km. da casa desta familia: era unha especie de cartel, poñía: “DESÁTAME”, debaixo del notaron como había terra levantada, algo estaba enterrado alí!

Era Lupe, atada e morta.

Seguiron buscando.

Máis adiante atopáronse con outro cartel similar, este poñía “CALOR”. Alí debaixo estaba Maribel enterrada, máis ben pódese dicir o corpo de Maribel calcinado, estaba totalmente queimado, só se diferenciaba un brazo.

A uns cantos metros atoparon un terceiro cartel, como non, igual aos outros dous, pero este poñía : “AIRE”. Como xa podedes imaxinar, alí atopábase o corpo de Ramón asfixiado, cunha corda apertándolle a gorxa.

Os tres corpos foron estudados. Ao rematar os estudos e probas situáronos aos tres xuntos, por orde de morte, e déronse conta de algo: cada corpo levaba nun brazo unha tatuaxe que, uníndoos, tiña un só significado. Isto non se pode desvelar a ninguén máis dos que por desgraza xa o sabemos, porque faría que moitas persoas coma vós non désedes vivido en paz co temor e inseguridade, xa que...!
...

2º PREMIO: Ana Ayude (B1A) con O conto da avoa.

2º CICLO


1º PREMIO: Jénnifer Varela Martín (S4A) con Lenda do día de defuntos.

Onte pola tarde, o meu avó contoume unha antiga lenda que había en México o “Día de los Muertos”. Díxome que era unha celebración mexicana na que os seres queridos dos defuntos lles ían rezar. Esta é a súa fabulosa lenda.

Hai moitos anos, o día 2 de novembro, un rapaz acudira á tumba do seu avó. Fixouse en que nunha das sepulturas do cemiterio había unha carta pechada. O mozo colleuna, sacou o papel do sobre e comezou a ler: son un morto arrepentido do egoísta que fun na vida, e por iso escribo esta carta. Xa sei que non podo cambiar o que fixen na vida, pero gustaríame dicilo para que outros coma min non cometan o mesmo erro. Aquí onde estou non hai nada: nin luz, nin alegría, soamente soidade, melancolía e tristeza. Síntome só, porque mentres vivín fun moi egoísta e agora decátome. A verdade é que non sinto melancolía por ninguén, xa que nunca tiven amigos. Isto débese a que o único que eu quería na vida eran os cartos, e agora non me valen de nada. Ás veces pregúntolle á Catrina, dona da morte por que estou aquí. Ela mírame e dime que cada un ten o que merece, aínda que eu xa estou arrepentido. Ti, querido lector, non cometas o mesmo erro se non queres pasar a eternidade triste e só baixo a tumba.

O neno volveu a meter o papel no sobre e deixouno onde estaba, poñendo xunto a carta unha flor.



2º PREMIO: Beatriz González Varela (3º PDC) con A veciña

1º CICLO ESO:


1º PREMIO: María Ramos (S2A) con Unha noite máxica.

- Ei... Esperta...!

- Que? Que pasou?

- Nada, tranquilo, pero é que son as catro da tarde...

- As catro da tarde??? Ai, meu Deus...! A que me espera ao chegar á casa... As catro da tarde? Seguro? Uff...

- Si, Xoán, si, as catro e dez da tarde. Tranquilo, aínda non es o último en espertar... Carmela, Xaquín e Antón aínda dormen...

- Pero a que hora nos deitamos onte? Que pasou?

- Onte foi Samaín, a noite na que lle demos a benvida ao outono e na que os inmortais visitan este mundo! Estivemos bailando, cantando, xogando... ata as seis da mañá!!!

- Normal logo que aínda espertásemos agora... Así que moita troula!?

- Si, si. Anda, vístete que aínda chegarás máis tarde!

- Pero... durmimos todos aquí?

- Si, teu curmán marchou ás catro porque dixo que hoxe tiña que madrugar...

- Que ben!! Festa!! Haberá que repetir ou? Quen gañou os concursos?

- O de disfraces Xiana, e o de decoración de cabazas Xurxo... Ti gañaches o de “máis ganas de bailar”!

- Ha, ha! Eu quero repetir! Estou desexando que volva ser Samaín. A próxima na miña casa!!! E agora vámonos, se queremos contalo mañá...

- Que razón tes, vámonos, anda!



2º PREMIO: Aida Couso Prieto (S1C) con A fin de semana máxica.

Parabéns ás gañadoras e a todo o alumnado que participou no concurso!

MICRORRELATOS EN CONTRA DA VIOLENCIA DE XÉNERO

Hoxe tivo lugar no instituto a entrega de premios aos gañadores e gañadoras dos microrrelatos en contra da violencia de xénero. Aínda que había moitos mais que o merecían, houbo que limitarse a dous por cada unha das tres categorías.
Os gañadores/as dos microrrelatos foron:
1º CICLO ESO


1º PREMIO: Belén Ayude Puga (S1A) con: Unha historia para contar.

Chámome Valentina, e o meu home, Miguel Ángel. Eu levaba moito tempo buscando mozo, e, con só dicirme que me quería, namoreime del. Fomos vivir xuntos, e os primeiros días todo ía xenial. Pero logo me dei conta de que era un alcohólico. Un día el saíu de festa, pero eu non, prefería quedar na casa. Ao volver viña borracho e comezou a pegarme, acabei medio morta, toda ensanguentada. Ao fin funme da casa e non o volvín ver. Agora vivo con medo de que volva.

2º PREMIO: Sara Fociños Astrar (S1A) con Os contos non sempre acaban ben.

Chámome Heidi e o meu home chámase Pedro. Coñecémonos moi novos e empezamos a vivir xuntos cando apenas tiñamos a maioría de idade. El sempre fora un pouco bruto, pero nunca comigo; tamén era celoso, aínda que eu non o sabía. Un día subín á casa con un amigo, Marco. Pedro toleou, matou a Marco e pegoume a min. Agora estou soa na casa temerosa de que volva.

2º CICLO ESO

1º PREMIO: Paula Zas Castro (S4A) con Maltrato á muller.

Muller vítima:

Non sei como ocorreu. Eu pensaba que me quería, pero a verdade é que nunca me tratou moi ben. Comezou polos insultos verbais, despois viñeron os puñazos e acabou obrigándome a manter relacións sexuais con el. Aínda non comprendo como cheguei a esta situación.

Veciña do bloque de vivendas:

Parecían unha parella normal. Pero hai un mes comecei a oír berros, golpes e portazos. Os insultos de Pedro a María eran cada vez máis habituais e creo que chegou a violala, xa que un día escoiteille dicir a ela: “Axuda!, Sóltame! Non quero!”. Nese momento decidín chamar á policía, que non tardou en chegar.

Membro da policía:

Cando chegamos ao piso, estaba todo esnaquizado e había lámpadas e figuriñas rotas. Ela non quería vir con nós, e, cando chegou o home, fómonos.Volvemos dúas horas despois e a muller estaba convencida de denuncialo e irse da casa. Entón veu connosco e abandonou o que quedaba daquel piso.

2º PREMIO: María Méndez Montero (S4A) con Maltrato ás mulleres

Muller vítima:

Non podo entender como puiden aguantar tanto. Non sei por que non o denunciei antes, supoño que aínda que me pegara o quería. Non o monstro no que se convertera, senón o home cariñoso que era antes de termos a Sara, a nosa filla. Despois de tela, comezou a pegarme, chamarme gorda... e eu empecei a adelgazar. Cheguei a un punto no que non comía nada, e o meu médico díxome que o denunciara. E aquí estou, denunciando o home que tanto quixen e que, por moito que me empeñe, seguirei querendo.

Filla:

Eu nunca vin a meu pai pegándolle, pero sempre o sospeitei. Miña nai aparecía todos os días cos ollos morados de chorar e con algún que outro hematoma. Non sei como o puido soportar, pero imaxino que o quería. Espero que non lle volva pasar, porque eu sufro con iso.

Psicólogo:

Despois de saber todo o que lle fixo, non sei como esta muller puido aguantar tanto. Está traumatizada e dubido que poida volver confiar nun home. Estou afeito a que os meus pacientes me conten cousas, pero as que me contou ela son as peores, sen dúbida.


BACHARELATO

1º PREMIO: Xácome Laya Sánchez (2º BAC A) con un microrrelato sen título.

- A intranquilidade que sinto é tan continua como o respirar.



2º PREMIO: Ana Ayude Puga (B1A) con un microconto sen título.

Pensei que non ía volver pasar, pero alí estaba anoxado comigo. Nos seus ollos busquei o que algún día houbera entre nós, pero non lembrei nada. Non lembrei.

martes, 29 de marzo de 2011

OS ESPELLOS

A condena no espello


No meu dorso pon feito en Transilvania,

pero se buscas o meu corazón entre cristais,

poñerá feito na tristeza e na dor.


Son ese que ousou retar a Lucifer,

son ese que, nin no ceo nin no inferno descansa,

son ese que, por gravemente pecar, mora no espello de Drácula.


Xa non moito se oe, e nada se ve,

esta foi a pena mais atroz imposta por Lucifer

e agora aquí, sen vida e sen ver

Diego Andrade Ramos 2-A


POEMA << O ESPELLO >>


Reflectidos un no outro ,

como o vento e o sol ,

miras a luz da ventá ,

iluminas a habitación .

Espello que estás colgado ,

no fondo da habitación ,

nunca cansas de mirar ,

o que tes ao teu redor .

Contas sempre a verdade ,

cun sorriso de sol a sol ,

alégrasnos o dia ,

ilumínasnos o corazón .

Espello que estás colgado ,

na miña habitación ,

pasas o dia mirando ,

o que hai ao teu redor ,

xogos , libros e debuxos ,

todos xuntos ao teu carón .

Espello meu, espelliño ,

nunca triste está o teu corazón .



Ela mírame sempre.

Estou situado no armario do cuarto dunha rapaza,

véxoa a ela, a fiestra e a súa cama.

Míroa cando le e estuda,

cando se vai deitar e se ergue,

soamente eu a vexo con eses pelos de atolondrada.





Gústame mirar cara ela,

eu son o único que sabe exactamente como é,

e sei todos os seus segredos,

fago o mesmo ca ela e sígoa en todos os movementos.

Eu son o seu mellor amigo.





O que máis me gusta é,

cando alisa a saia, e se peitea,

e aínda que non poida falar,

dígolle o fermosa que está.





Pero tamén sei

que a felicidade non é eterna.

un día ela cambiará de armario,

ou ao mellor rompo,

ou quizás chegue o día,

en que ela marche,

a outro cuarto ou

a outro fogar afastado.

Temo que as persianas se baixen,

e todo quede a escuras,

pero o que máis temo é

non volver ver ese rostro,

que eu vin medrar

sorrir e chorar,

ese rostro que se iluminaba en min pola mañá

e todo o día eu xa estaba alegre.

Cristina Cardeiro Regueiro 2ºA Nº7

sábado, 19 de febrero de 2011

RELATO GAÑADOR DO CONCURSO REBULDAR

OS NOVOS CARA O PASADO





Era outra vez primavera, florecen as novas margaridas, a nova maceira dá as súas mazás dunha cor carmesí; aqueles ovos do niño do ano pasado xa pían pola mañá.

A min sempre me gustou a primavera, mais todo isto só o sei polo que din os libros. Para min a primavera é poder saír á rúa, co meu monopatín. O sol non o podo ver, porque os edificios da cidade tapan aqueles fermosos raios. As árbores froiteiras, só as hai no parque, e non máis que dúas ou tres. Mais para min non é divertido vivir na cidade. A miña é A Coruña, é moi fermosa, pero moi aburrida, sobre todo no inverno.

Despois de todo isto, voume presentar:

Eu son Xesús, un rapaz de sete anos, despois de nacer. Son moi atrevido e curioso, gústame a comida de miña nai e os doces da avoa.

Onte recibín unha marabillosa noticia para min, dentro de dous días irei á casa dos meus avós! Nunca fun alí, mais quería ir, e iso vaise cumprir.

Chegado o día, chegamos á casa dos avós. É unha vivenda moi fermosa con grandes xardíns. Sitúase nunha vella aldea de Pontevedra.

Meus avós recibíronme con moita alegría. A avoa encheume de bicos, de seguido fun lavar a cara.

Preparounos un xantar moi completiño e caseiro: empanada, liscos, cacheira, lacón con grelos, caldo, queixo fresco, marmelo caseiro... ata un pouco de polbo!

Ao rematar fun xogar aos videoxogos coa máquina. Ao verme a avoa, preguntoume que era aquilo. Eu, con toda normalidade, respondinlle:

- É unha maquiniña de videoxogos.

E ela empezoume “co conto”.

Eu, de pequena, daquela non había bonecas, nin vestidiños para elas, nin “comidiñas”, nin nada do que hai agora. Eu facía con mazarocas de millo, facía como unha bonequiña; e cun vello trapo facíalle un pequeno vestidiño. Despois cosíalle un botonciño no medio, quedábame unha fermosa boneca. Con aquilo pasaba eu o tempo.

O teu avó xogaba ao trompo, feito por seu pai. Polas tardes, á beira da noitiña, xogaba ás pillas cos seus compañeiros. Tamén pasaba o tempo coas canicas, de distintas cores. Acostumaba acocharse e xogar ás esconditas. Daquela pasabámolo moi ben con pouca cousa.

- Avoa, gustaríame xogar coma vós, seguro que o pasaba mellor ca con esta maquiniña.



Tamara Rodríguez Vila

S1B

miércoles, 16 de febrero de 2011

POEMA

Voy a decir para vosotros
 con cariño y humildad
 una corta poesía
 basada en la realidad.

Recuerdo siendo pequeña
igual que todos ustedes
teníamos un gran respeto
sin tener tantos placeres.

Entonces era sagrado
contestar a los mayores
 que con mucha educación
cumplíamos los menores.


Fuimos muy poco al colegio
hay que decir la verdad,
pero si nos enseñaron 
a tener que respetar.

Ahora estudian muchos años
tienen que tener cultura
pero tocante al respeto
no hay ninguna asignatura.

Y deberían de tenerla
sépanlo los profesores
que bien merece un suspenso
quien contesta a los mayores.

Los hijos deben de ser hijos
aun sobrados de potencia
los padres deben de ser padres
por muchos años que tengan.

No hay cosa para los padres
que cause mayor placer
que les respeten sus hijos
por muy crecidos que estén.

Se encuentran entusiasmados
llenos de felicidad
pero si ven lo contrario
lloran en su soledad.


Se muestran acobardados
constantemente sufriendo
pidiendo con ansiedad
que les llame el padre eterno.

Y es triste y doloroso
y más que nada inhumano
el no encontrar un cariño
al llegar a ser anciano.

Los nietos a los abuelos
los quieren cuando son niños
pero según van creciendo
se va el cariño.

Si el abuelo le aprende
le contestan enfadados
tu ya no entiendes ni papa
porque estás muy anciano.

Cabizbajo y dolorido
se quedó solo el abuelo
llorando gotas de sangre
sin tener ningún consuelo.

Por la mañana temprano
dicen muy fuerte sin duelo
no hay quien duerma en esta casa
por las toses del abuelo.

A muchos seres les pasa
todo lo que estoy diciendo
que dios se lo tenga en cuenta
lo mucho que esta sufriendo.

Y me despido de ustedes
con lágrimas en la vista
y os doy un fuerte abrazo
a todos los pensionistas.

miércoles, 19 de enero de 2011

TRES MOMENTOS

1.Regaloume unha rosa,
pero tamén as espiñas.

2.Foise a luz.
El entrou,
e agora sei que só son un número máis.

3.Caían bágoas de crocodilo sobre a súa tumba.

Cristina García Bande, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

VIOLENTO


Entrou no segundo piso, mirou ao seu redor, só estaba ela. Acercouse, bicouna, despediuse e matouna. Con gran rapidez tirou con todo e liscou correndo pola porta ensanguentada
Naiara Vázquez Neira, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

MIÑA NAI


Sentado diante da lápida de miña nai recordo que un día como hoxe, hai seis anos, un home, que se fai chamar meu pai, asasinouna por non saber onde estaban as chaves.
Recordo os choros de miña nai, os berros cando meu pai petaba nela, e a dor era insoportable.
Lembro que cada vez que oía a miña nai berrar, metíame na miña habitación, sentaba nun recuncho, apertaba ben forte o meu peluche e pechaba os ollos, desexando con todas as miñas forzas que ao abrilos todo fose un pesadelo, pero o único que atopaba era unha muller desfeita.
Laura López Roca, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

ODIO DISFRAZADO DE AMOR


Eu tiña dezasete anos, el era perfecto; pero, de pronto, todo comezou a cambiar. Aquilo era un inferno do que necesitaba saír.
Todo comezou con un mal xesto, logo chegaron os insultos e despois nin sequera podo recordar o que pasou. Eu estaba tirada no chan, xa non podía sentir dolor, porque nin sequera sentía o meu corpo. Quixen ver a saída, pero foi demasiado tarde. E todo polo amor que eu sentía e o odio que me daba.
Lucía Corral López, Premio Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

martes, 18 de enero de 2011

ALGÚNS


Algúns choraban a súa morte porque sabían que nunca máis a terían consigo, outros tiñan o rostro impertérrito carente de todo sentimento e algúns lamentábanse por non ter actuado a tempo. Pola contra, un neno ao lonxe ría, alleo a todo, sen ter coñecemento de que perdera unha nai para sempre por culpa dun home que pasaría a súa vida entre rexas; a quen quizais nunca máis volvería chamarlle pai.
Eva Vázquez Torreiro, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

DIARIO DA MIÑA MORTE

12:30 Estou soa na casa, el aínda non chegou. Seguramente estará a beber cos seus amigos. Teño medo de en que estado poida chegar á casa, porque bébedo ponse moi violento.
2:30 Acaba de chegar borracho, está moi violento. Teño medo.
2:45 Estou encerrada no lavabo, el golpea duramente a porta. Estou chamando a policía.
3:00 A policía non chega, e el estame a golpear fortemente.
3:55 A policía acaba de chegar e viu o meu corpo morto no lavabo. Estou acoitelada e violada. Estarei mellor morta, porque vivía nun constante maltrato. Non me separei del porque no fondo queríao.
O amor fai que o maltrato físico e psicolóxico non sexa visto como un problema para algunhas mulleres.
Rubén Sánchez Oro, Premio Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

sábado, 15 de enero de 2011

CONTOS DE SAMAÍN

A CASA ENCANTADA... UNHA HISTORIA DE MEDO

Quérovos contar como unha maldita bruxa fixo un meigallo e cambiou a dùas rapazas de corpo , unha delas ,  moi boa , mentras que a outra era moi mala e burlona.
Elas sentíanse moi incómodas co novo corpo. Rosalda , así se chamaba a boa , estaba contenta de ser guapa e famosa , pero Barbie estaba tola e desilusionada por ser fea e ter bo corazón .
Ao día seguinte chegoulles unha mensaxe dicíndolles que se querían volver a ter o seu corpo , tiñan que manterse unidas para ir a unha casa ENCANTADA.

  Ao día seguinte, chegoulles diante das súas casas un taxi voador conducido por un esqueleto cun coitelo no mesmísimo peito. Tiñan moito medo , e entón permaneceron xuntas .
O taxi era conducido por aquel asqueroso esqueleto que o único que facía era asustar as rapazas. Deixounas xunto a unha casa terrorífica ; rodeada dun pantano cheo de crocodilos e dun bosque con animais salvaxes .
Os espíritos estaban a esperalas porque tan pronto entraron , un fume cegador non as deixaba ver , oían voces procedentes de ningures , mortos resucitados ,desexando segundo contan ,
saír daquela casa no samaín para apoderarse de todos os viventes.
Elas corrían para todas partes en busca da saída , pero mortos , sombras , medos … , non as deixaban saír . Tiñan que saír vivas fose o que fose !!
Ela, a pesar do medo que tiñan, atacaron a todos aqueles seres, só lles quedaba buscar a porta que as volvería  deixar como antes .
 O can de Rosalda , chamado Mathyu , colleu a chave desa gran nave de medos . Abriulles e as rapazas saíron sen problemas . Isto tería que quedar  como algo segredo entre os tres para que se realizase a outra parte do feitizo (devolverlle o corpo correspondente a cada unha ) .
Non se  sabe moi ben como os espíritos lle devolveron o corpo correcto a cada unha , só se saberá para  o próximo día de samaín , onde toda a felicidade se transforma en terror e os segredos en contosssss….


 A SANTA COMPAÑA

Unha noite de lúa chea volvía cara a miña casa soa , xa que a miña nai e a miña irmá quedaran na casa, pois ao día seguinte tiñan que ir á cidade.
 Eu vivía nun lugar moi afastado da aldea , polo que tiña que atravesar moitos sendeiros baleiros , sen xente nin casas.
 Esa noite eu oíra un ruído moi estraño  e, aínda que tiña moito medo, xa que a mestra dicía que hoxe saía a Santa Compaña , decidín botar unha ollada.
Canto máis me aproximaba ao ruído , máis medo tiña , porque cada vez era máis forte e ademais parecíame ver as sombras.
Para complicar máis as cousas, comezou a caer unha gran treboada. A auga batía nas follas e facía que a miña cabeza pensase que eran as cadeas do destinado.
 Eu non quería moverme, xa que tiña entendido que se vían a outra persoa pasábanlle a ela o caldeiro ,  e eu non quería que iso sucedera.
 Cando deixou de chover marchei para a casa morta de medo.
 Pasaron moitos meses , nos que non saía da casa , e os médicos non atopaban o motivo. Pero a verdadeira causa era que estaba atemorizada por ver o que aínda non sei nin hoxe o que foi.
Alba Casal
2º ESO