RELATOS DO SAMAÍN

Hoxe entregáronse os premios ás gañadoras do concurso de relatos do Samaín. Os relatos premiados  foron os seguintes:

BACHARELATO:


1º PREMIO: Sandra Amboage (B1A) con O tatuador.

Estás aí? Escóitasme, Lupe? Contéstame, por favor!

Estas palabras procedían de Maribel, a nai de Lupe, unha noite de decembro na que o vento e a choiva reinaban sobre o ambiente.

Lupe saíra da casa, discutira con súa nai, quería poñer unha tatuaxe, pero nin súa nai nin seu pai o aceptaban.

Pasaron unhas horas e non volvía. A nai, que observaba o tempo que facía fóra, decidiu saír e traela de volta. Berrou e berrou por ela, pero nin lle contestaba nin a vía...

...

Tédesme que axudar, non sei nada delas dende onte á noite! Estas son as palabras de Ramón, o home de Maribel e pai de Lupe. Chegara á casa de traballar e non atopou a ninguén da súa familia e, visto isto, foi pedir axuda á policía. O ambiente non pintaba nada ben.

Puxéronse na súa busca, mais en todo o día non conseguiron atopar pista ningunha. Chegou a fría e solitaria noite, a policía seguía coa busca e Ramón decidiu tamén saír ao seu encontro. Pechou a casa e marchou sen saber que el nunca regresaría tampouco.

...

DESAPARECEN 3 PERSOAS DUNHA MESMA FAMILIA EN 2 DÍAS! NON SE SABE NADA DO SEU PARADOIRO. Este é o anuncio que se podía ver en todos os lugares: revistas, xornais, televisor... Ramón tamén desaparecera.

Todo era moi estraño... pero a busca tiña que seguir.

De alí a poucos días, uns axentes atoparon algo que podía ser cualificado como raro nunha fraga, a 7 Km. da casa desta familia: era unha especie de cartel, poñía: “DESÁTAME”, debaixo del notaron como había terra levantada, algo estaba enterrado alí!

Era Lupe, atada e morta.

Seguiron buscando.

Máis adiante atopáronse con outro cartel similar, este poñía “CALOR”. Alí debaixo estaba Maribel enterrada, máis ben pódese dicir o corpo de Maribel calcinado, estaba totalmente queimado, só se diferenciaba un brazo.

A uns cantos metros atoparon un terceiro cartel, como non, igual aos outros dous, pero este poñía : “AIRE”. Como xa podedes imaxinar, alí atopábase o corpo de Ramón asfixiado, cunha corda apertándolle a gorxa.

Os tres corpos foron estudados. Ao rematar os estudos e probas situáronos aos tres xuntos, por orde de morte, e déronse conta de algo: cada corpo levaba nun brazo unha tatuaxe que, uníndoos, tiña un só significado. Isto non se pode desvelar a ninguén máis dos que por desgraza xa o sabemos, porque faría que moitas persoas coma vós non désedes vivido en paz co temor e inseguridade, xa que...!

...

2º PREMIO: Ana Ayude (B1A) con O conto da avoa.

2º CICLO


1º PREMIO: Jénnifer Varela Martín (S4A) con Lenda do día de defuntos.

Onte pola tarde, o meu avó contoume unha antiga lenda que había en México o “Día de los Muertos”. Díxome que era unha celebración mexicana na que os seres queridos dos defuntos lles ían rezar. Esta é a súa fabulosa lenda.

Hai moitos anos, o día 2 de novembro, un rapaz acudira á tumba do seu avó. Fixouse en que nunha das sepulturas do cemiterio había unha carta pechada. O mozo colleuna, sacou o papel do sobre e comezou a ler: son un morto arrepentido do egoísta que fun na vida, e por iso escribo esta carta. Xa sei que non podo cambiar o que fixen na vida, pero gustaríame dicilo para que outros coma min non cometan o mesmo erro. Aquí onde estou non hai nada: nin luz, nin alegría, soamente soidade, melancolía e tristeza. Síntome só, porque mentres vivín fun moi egoísta e agora decátome. A verdade é que non sinto melancolía por ninguén, xa que nunca tiven amigos. Isto débese a que o único que eu quería na vida eran os cartos, e agora non me valen de nada. Ás veces pregúntolle á Catrina, dona da morte por que estou aquí. Ela mírame e dime que cada un ten o que merece, aínda que eu xa estou arrepentido. Ti, querido lector, non cometas o mesmo erro se non queres pasar a eternidade triste e só baixo a tumba.

O neno volveu a meter o papel no sobre e deixouno onde estaba, poñendo xunto a carta unha flor.



2º PREMIO: Beatriz González Varela (3º PDC) con A veciña

1º CICLO ESO:


1º PREMIO: María Ramos (S2A) con Unha noite máxica.

- Ei... Esperta...!

- Que? Que pasou?

- Nada, tranquilo, pero é que son as catro da tarde...

- As catro da tarde??? Ai, meu Deus...! A que me espera ao chegar á casa... As catro da tarde? Seguro? Uff...

- Si, Xoán, si, as catro e dez da tarde. Tranquilo, aínda non es o último en espertar... Carmela, Xaquín e Antón aínda dormen...

- Pero a que hora nos deitamos onte? Que pasou?

- Onte foi Samaín, a noite na que lle demos a benvida ao outono e na que os inmortais visitan este mundo! Estivemos bailando, cantando, xogando... ata as seis da mañá!!!

- Normal logo que aínda espertásemos agora... Así que moita troula!?

- Si, si. Anda, vístete que aínda chegarás máis tarde!

- Pero... durmimos todos aquí?

- Si, teu curmán marchou ás catro porque dixo que hoxe tiña que madrugar...

- Que ben!! Festa!! Haberá que repetir ou? Quen gañou os concursos?

- O de disfraces Xiana, e o de decoración de cabazas Xurxo... Ti gañaches o de “máis ganas de bailar”!

- Ha, ha! Eu quero repetir! Estou desexando que volva ser Samaín. A próxima na miña casa!!! E agora vámonos, se queremos contalo mañá...

- Que razón tes, vámonos, anda!



2º PREMIO: Aida Couso Prieto (S1C) con A fin de semana máxica.

Parabéns ás gañadoras e a todo o alumnado que participou no concurso!

MICRORRELATOS EN CONTRA DA VIOLENCIA DE XÉNERO

Hoxe tivo lugar no instituto a entrega de premios aos gañadores e gañadoras dos microrrelatos en contra da violencia de xénero. Aínda que había moitos mais que o merecían, houbo que limitarse a dous por cada unha das tres categorías.
Os gañadores/as dos microrrelatos foron:
1º CICLO ESO


1º PREMIO: Belén Ayude Puga (S1A) con: Unha historia para contar.

Chámome Valentina, e o meu home, Miguel Ángel. Eu levaba moito tempo buscando mozo, e, con só dicirme que me quería, namoreime del. Fomos vivir xuntos, e os primeiros días todo ía xenial. Pero logo me dei conta de que era un alcohólico. Un día el saíu de festa, pero eu non, prefería quedar na casa. Ao volver viña borracho e comezou a pegarme, acabei medio morta, toda ensanguentada. Ao fin funme da casa e non o volvín ver. Agora vivo con medo de que volva.

2º PREMIO: Sara Fociños Astrar (S1A) con Os contos non sempre acaban ben.

Chámome Heidi e o meu home chámase Pedro. Coñecémonos moi novos e empezamos a vivir xuntos cando apenas tiñamos a maioría de idade. El sempre fora un pouco bruto, pero nunca comigo; tamén era celoso, aínda que eu non o sabía. Un día subín á casa con un amigo, Marco. Pedro toleou, matou a Marco e pegoume a min. Agora estou soa na casa temerosa de que volva.

2º CICLO ESO

1º PREMIO: Paula Zas Castro (S4A) con Maltrato á muller.

Muller vítima:

Non sei como ocorreu. Eu pensaba que me quería, pero a verdade é que nunca me tratou moi ben. Comezou polos insultos verbais, despois viñeron os puñazos e acabou obrigándome a manter relacións sexuais con el. Aínda non comprendo como cheguei a esta situación.

Veciña do bloque de vivendas:

Parecían unha parella normal. Pero hai un mes comecei a oír berros, golpes e portazos. Os insultos de Pedro a María eran cada vez máis habituais e creo que chegou a violala, xa que un día escoiteille dicir a ela: “Axuda!, Sóltame! Non quero!”. Nese momento decidín chamar á policía, que non tardou en chegar.

Membro da policía:

Cando chegamos ao piso, estaba todo esnaquizado e había lámpadas e figuriñas rotas. Ela non quería vir con nós, e, cando chegou o home, fómonos.Volvemos dúas horas despois e a muller estaba convencida de denuncialo e irse da casa. Entón veu connosco e abandonou o que quedaba daquel piso.

2º PREMIO: María Méndez Montero (S4A) con Maltrato ás mulleres

Muller vítima:

Non podo entender como puiden aguantar tanto. Non sei por que non o denunciei antes, supoño que aínda que me pegara o quería. Non o monstro no que se convertera, senón o home cariñoso que era antes de termos a Sara, a nosa filla. Despois de tela, comezou a pegarme, chamarme gorda... e eu empecei a adelgazar. Cheguei a un punto no que non comía nada, e o meu médico díxome que o denunciara. E aquí estou, denunciando o home que tanto quixen e que, por moito que me empeñe, seguirei querendo.

Filla:

Eu nunca vin a meu pai pegándolle, pero sempre o sospeitei. Miña nai aparecía todos os días cos ollos morados de chorar e con algún que outro hematoma. Non sei como o puido soportar, pero imaxino que o quería. Espero que non lle volva pasar, porque eu sufro con iso.

Psicólogo:

Despois de saber todo o que lle fixo, non sei como esta muller puido aguantar tanto. Está traumatizada e dubido que poida volver confiar nun home. Estou afeito a que os meus pacientes me conten cousas, pero as que me contou ela son as peores, sen dúbida.


BACHARELATO

1º PREMIO: Xácome Laya Sánchez (2º BAC A) con un microrrelato sen título.

- A intranquilidade que sinto é tan continua como o respirar.



2º PREMIO: Ana Ayude Puga (B1A) con un microconto sen título.

Pensei que non ía volver pasar, pero alí estaba anoxado comigo. Nos seus ollos busquei o que algún día houbera entre nós, pero non lembrei nada. Non lembrei.

OS ESPELLOS

A condena no espello


No meu dorso pon feito en Transilvania,

pero se buscas o meu corazón entre cristais,

poñerá feito na tristeza e na dor.


Son ese que ousou retar a Lucifer,

son ese que, nin no ceo nin no inferno descansa,

son ese que, por gravemente pecar, mora no espello de Drácula.


Xa non moito se oe, e nada se ve,

esta foi a pena mais atroz imposta por Lucifer

e agora aquí, sen vida e sen ver

Diego Andrade Ramos 2-A


POEMA << O ESPELLO >>


Reflectidos un no outro ,

como o vento e o sol ,

miras a luz da ventá ,

iluminas a habitación .

Espello que estás colgado ,

no fondo da habitación ,

nunca cansas de mirar ,

o que tes ao teu redor .

Contas sempre a verdade ,

cun sorriso de sol a sol ,

alégrasnos o dia ,

ilumínasnos o corazón .

Espello que estás colgado ,

na miña habitación ,

pasas o dia mirando ,

o que hai ao teu redor ,

xogos , libros e debuxos ,

todos xuntos ao teu carón .

Espello meu, espelliño ,

nunca triste está o teu corazón .



Ela mírame sempre.

Estou situado no armario do cuarto dunha rapaza,

véxoa a ela, a fiestra e a súa cama.

Míroa cando le e estuda,

cando se vai deitar e se ergue,

soamente eu a vexo con eses pelos de atolondrada.





Gústame mirar cara ela,

eu son o único que sabe exactamente como é,

e sei todos os seus segredos,

fago o mesmo ca ela e sígoa en todos os movementos.

Eu son o seu mellor amigo.





O que máis me gusta é,

cando alisa a saia, e se peitea,

e aínda que non poida falar,

dígolle o fermosa que está.





Pero tamén sei

que a felicidade non é eterna.

un día ela cambiará de armario,

ou ao mellor rompo,

ou quizás chegue o día,

en que ela marche,

a outro cuarto ou

a outro fogar afastado.

Temo que as persianas se baixen,

e todo quede a escuras,

pero o que máis temo é

non volver ver ese rostro,

que eu vin medrar

sorrir e chorar,

ese rostro que se iluminaba en min pola mañá

e todo o día eu xa estaba alegre.

Cristina Cardeiro Regueiro 2ºA Nº7

RELATO GAÑADOR DO CONCURSO REBULDAR

OS NOVOS CARA O PASADO

Era outra vez primavera, florecen as novas margaridas, a nova maceira dá as súas mazás dunha cor carmesí; aqueles ovos do niño do ano pasado xa pían pola mañá.

A min sempre me gustou a primavera, mais todo isto só o sei polo que din os libros. Para min a primavera é poder saír á rúa, co meu monopatín. O sol non o podo ver, porque os edificios da cidade tapan aqueles fermosos raios. As árbores froiteiras, só as hai no parque, e non máis que dúas ou tres. Mais para min non é divertido vivir na cidade. A miña é A Coruña, é moi fermosa, pero moi aburrida, sobre todo no inverno.

Despois de todo isto, voume presentar:

Eu son Xesús, un rapaz de sete anos, despois de nacer. Son moi atrevido e curioso, gústame a comida de miña nai e os doces da avoa.

Onte recibín unha marabillosa noticia para min, dentro de dous días irei á casa dos meus avós! Nunca fun alí, mais quería ir, e iso vaise cumprir.

Chegado o día, chegamos á casa dos avós. É unha vivenda moi fermosa con grandes xardíns. Sitúase nunha vella aldea de Pontevedra.

Meus avós recibíronme con moita alegría. A avoa encheume de bicos, de seguido fun lavar a cara.

Preparounos un xantar moi completiño e caseiro: empanada, liscos, cacheira, lacón con grelos, caldo, queixo fresco, marmelo caseiro... ata un pouco de polbo!

Ao rematar fun xogar aos videoxogos coa máquina. Ao verme a avoa, preguntoume que era aquilo. Eu, con toda normalidade, respondinlle:

- É unha maquiniña de videoxogos.

E ela empezoume “co conto”.

Eu, de pequena, daquela non había bonecas, nin vestidiños para elas, nin “comidiñas”, nin nada do que hai agora. Eu facía con mazarocas de millo, facía como unha bonequiña; e cun vello trapo facíalle un pequeno vestidiño. Despois cosíalle un botonciño no medio, quedábame unha fermosa boneca. Con aquilo pasaba eu o tempo.

O teu avó xogaba ao trompo, feito por seu pai. Polas tardes, á beira da noitiña, xogaba ás pillas cos seus compañeiros. Tamén pasaba o tempo coas canicas, de distintas cores. Acostumaba acocharse e xogar ás esconditas. Daquela pasabámolo moi ben con pouca cousa.

- Avoa, gustaríame xogar coma vós, seguro que o pasaba mellor ca con esta maquiniña.



Tamara Rodríguez Vila

S1B

POEMA

Voy a decir para vosotros

 con cariño y humildad

 una corta poesía

 basada en la realidad.

Recuerdo siendo pequeña

igual que todos ustedes

teníamos un gran respeto

sin tener tantos placeres.

Entonces era sagrado

contestar a los mayores

 que con mucha educación

cumplíamos los menores.

Fuimos muy poco al colegio

hay que decir la verdad,

pero si nos enseñaron 

a tener que respetar.

Ahora estudian muchos años

tienen que tener cultura

pero tocante al respeto

no hay ninguna asignatura.

Y deberían de tenerla

sépanlo los profesores

que bien merece un suspenso

quien contesta a los mayores.

Los hijos deben de ser hijos

aun sobrados de potencia

los padres deben de ser padres

por muchos años que tengan.

No hay cosa para los padres

que cause mayor placer

que les respeten sus hijos

por muy crecidos que estén.

Se encuentran entusiasmados

llenos de felicidad

pero si ven lo contrario

lloran en su soledad.

Se muestran acobardados

constantemente sufriendo

pidiendo con ansiedad

que les llame el padre eterno.

Y es triste y doloroso

y más que nada inhumano

el no encontrar un cariño

al llegar a ser anciano.

Los nietos a los abuelos

los quieren cuando son niños

pero según van creciendo

se va el cariño.

Si el abuelo le aprende

le contestan enfadados

tu ya no entiendes ni papa

porque estás muy anciano.

Cabizbajo y dolorido

se quedó solo el abuelo

llorando gotas de sangre

sin tener ningún consuelo.

Por la mañana temprano

dicen muy fuerte sin duelo

no hay quien duerma en esta casa

por las toses del abuelo.

A muchos seres les pasa

todo lo que estoy diciendo

que dios se lo tenga en cuenta

lo mucho que esta sufriendo.

Y me despido de ustedes

con lágrimas en la vista

y os doy un fuerte abrazo

a todos los pensionistas.

TRES MOMENTOS

1.Regaloume unha rosa,
pero tamén as espiñas.

2.Foise a luz.
El entrou,
e agora sei que só son un número máis.

3.Caían bágoas de crocodilo sobre a súa tumba.

Cristina García Bande, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero

VIOLENTO

Entrou no segundo piso, mirou ao seu redor, só estaba ela. Acercouse, bicouna, despediuse e matouna. Con gran rapidez tirou con todo e liscou correndo pola porta ensanguentada

Naiara Vázquez Neira, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero