CONTOS DE SAMAÍN

A CASA ENCANTADA... UNHA HISTORIA DE MEDO

Quérovos contar como unha maldita bruxa fixo un meigallo e cambiou a dùas rapazas de corpo , unha delas ,  moi boa , mentras que a outra era moi mala e burlona.

Elas sentíanse moi incómodas co novo corpo. Rosalda , así se chamaba a boa , estaba contenta de ser guapa e famosa , pero Barbie estaba tola e desilusionada por ser fea e ter bo corazón .

Ao día seguinte chegoulles unha mensaxe dicíndolles que se querían volver a ter o seu corpo , tiñan que manterse unidas para ir a unha casa ENCANTADA.

  Ao día seguinte, chegoulles diante das súas casas un taxi voador conducido por un esqueleto cun coitelo no mesmísimo peito. Tiñan moito medo , e entón permaneceron xuntas .

O taxi era conducido por aquel asqueroso esqueleto que o único que facía era asustar as rapazas. Deixounas xunto a unha casa terrorífica ; rodeada dun pantano cheo de crocodilos e dun bosque con animais salvaxes .

Os espíritos estaban a esperalas porque tan pronto entraron , un fume cegador non as deixaba ver , oían voces procedentes de ningures , mortos resucitados ,desexando segundo contan ,

saír daquela casa no samaín para apoderarse de todos os viventes.

Elas corrían para todas partes en busca da saída , pero mortos , sombras , medos … , non as deixaban saír . Tiñan que saír vivas fose o que fose !!

Ela, a pesar do medo que tiñan, atacaron a todos aqueles seres, só lles quedaba buscar a porta que as volvería  deixar como antes .

 O can de Rosalda , chamado Mathyu , colleu a chave desa gran nave de medos . Abriulles e as rapazas saíron sen problemas . Isto tería que quedar  como algo segredo entre os tres para que se realizase a outra parte do feitizo (devolverlle o corpo correspondente a cada unha ) .

Non se  sabe moi ben como os espíritos lle devolveron o corpo correcto a cada unha , só se saberá para  o próximo día de samaín , onde toda a felicidade se transforma en terror e os segredos en contosssss….

 A SANTA COMPAÑA

Unha noite de lúa chea volvía cara a miña casa soa , xa que a miña nai e a miña irmá quedaran na casa, pois ao día seguinte tiñan que ir á cidade.

 Eu vivía nun lugar moi afastado da aldea , polo que tiña que atravesar moitos sendeiros baleiros , sen xente nin casas.

 Esa noite eu oíra un ruído moi estraño  e, aínda que tiña moito medo, xa que a mestra dicía que hoxe saía a Santa Compaña , decidín botar unha ollada.

Canto máis me aproximaba ao ruído , máis medo tiña , porque cada vez era máis forte e ademais parecíame ver as sombras.

Para complicar máis as cousas, comezou a caer unha gran treboada. A auga batía nas follas e facía que a miña cabeza pensase que eran as cadeas do destinado.

 Eu non quería moverme, xa que tiña entendido que se vían a outra persoa pasábanlle a ela o caldeiro ,  e eu non quería que iso sucedera.

 Cando deixou de chover marchei para a casa morta de medo.

 Pasaron moitos meses , nos que non saía da casa , e os médicos non atopaban o motivo. Pero a verdadeira causa era que estaba atemorizada por ver o que aínda non sei nin hoxe o que foi.

Alba Casal

2º ESO