MIÑA NAI

Sentado diante da lápida de miña nai recordo que un día como hoxe, hai seis anos, un home, que se fai chamar meu pai, asasinouna por non saber onde estaban as chaves.

Recordo os choros de miña nai, os berros cando meu pai petaba nela, e a dor era insoportable.

Lembro que cada vez que oía a miña nai berrar, metíame na miña habitación, sentaba nun recuncho, apertaba ben forte o meu peluche e pechaba os ollos, desexando con todas as miñas forzas que ao abrilos todo fose un pesadelo, pero o único que atopaba era unha muller desfeita.

Laura López Roca, Premios Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero