Eu tiña dezasete anos, el era perfecto; pero, de pronto, todo comezou a cambiar. Aquilo era un inferno do que necesitaba saír.
Todo comezou con un mal xesto, logo chegaron os insultos e despois nin sequera podo recordar o que pasou. Eu estaba tirada no chan, xa non podía sentir dolor, porque nin sequera sentía o meu corpo. Quixen ver a saída, pero foi demasiado tarde. E todo polo amor que eu sentía e o odio que me daba.
Lucía Corral López, Premio Concurso Microrrelatos sobre a Violencia de Xénero
No hay comentarios:
Publicar un comentario